گزارش | ماجرای شبکه ملی اطلاعات در ایران

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی اجتماعی خبرگزاری رسا، مسئله شبکه ملی اطلاعات یکی از نقاط درگیری میان غربگرایان با افرادی است که مدافع تمامیت ارضی کشور هستند. شدن یا نشدن این مسئله جنجالی است که به قول کارشناسان با وجود اغتشاشات اخیر به ما ثابت شد که اینترنت داخلی وجود دارد و مشکل اصلی زیرساخت‌های جدی است که دولت بر اصلاح آن اهتمام ورزد.

یک شنبه بیست و چهارم آذرماه نشست علمی تخصصی بایسته‌های شبکه ملی اطلاعات، با حضور حجت الاسلام محمد کهوند کارشناس فضای مجازی و مهدی صرامی رئیس مجمع فعالان فضای مجازی انقلاب اسلامی در سالن جلسات خبرگزاری رسا برگزار شد. گزارش تفصیلی این نشست در دوبخش آماده است که بخش اول آن تقدیم مخاطبین محترم می‌گردد.

مهدی صرامی ابتدا به توضیح شبکه ملی اطلاعات پرداخت و گفت: اولا درباره شبکه ملی اطلاعات بایستی توجه داشته باشیم که زیرساخت توسعه و پیشرفت شبکه فضای مجازی در هر کشور است؛ یعنی اگر کشوری بخواهد شبکه فعالیت‌های فضای مجازی در آن کشور پیشرفت کند، توسعه داشته باشد و در مسیر منافع ملی آن کشور حرکت کند، بایستی زیرساخت شبکه ملی اطلاعات را در کشور خودش پایه‌گذاری کرده باشد تا بر اساس آن بتواند از منافع فضای مجازی برخوردار و از معایب و مشکلات آن در امان باشد.

اگر بخواهیم اسم ببریم، کشورهای مختلفی از سال‌ها قبل، شبکه ملی اطلاعات خودشان را شکل داده‌اند. کشورهایی که امروز به عنوان کشورهای پیشرفته و پیشرو در فضای مجازی می‌شناسیم، این‌ها بر پایه شبکه ملی اطلاعات خودشان، فضای مجازی را توسعه دادند و از منافع آن هم دارند می‌برند.

آمریکا اولین کشوری که اینترنت ملی را ایجاد کرد

اولین کشوری که شبکه ملی اطلاعات خودش را پیاده سازی کرده، کشور آمریکا بوده است. آمریکا بر پایه شبکه ملی اطلاعاتی که شکل داده، اینترنت را هم در داخل کشور خودش و هم در خارج از آمریکا توسعه داده است؛ همه آن اینترنتی که در سال‌های اولیه در دنیا گسترش پیدا کرد، در واقع اینترنتی بود که بر پایه شبکه ملی اطلاعات آمریکا گسترش یافت.

طبیعتا اینترنتی که بر پایه شبکه ملی اطلاعات یک کشور گسترش پیدا می‌کند، در چارچوب طرحی است که کشورهایی که از آن خدمات استفاده می‌کنند، برای کشوری مبدا ارسال شود. اگر بخواهم تاریخ اینترنت را بگویم، این است که تا یک زمان اینترنت، به عنوان ابزار محدود و شبکه محدود در داخل آمریکا و بین مراکز نظامی خارج از آمریکا بود.

سپس اینترنت را به سراسر جهان گسترش داد؛ آمریکا بدون اینکه عنوان کند اینترنت، درواقع بر پایه شبکه ملی اطلاعات کشوش دارد توسعه پیدا می‌کند، سپس آن را در کشورهای مختلف ترویج کرد و باعث شد که اطلاعات کشورهای دیگر، از طریق شیکه ملی آمریکا برای این سازمان ارسال شود.

اینترنت کارکرد نظامی و میلیتاریستی دارد

کاربرد و کارکرد اینترنت، کاملا نظامی و به قول خود غربی‌ها میلیتاری است، یعنی یک ابزار نظامی بود. از زمانی به بعد براساس طرحی به عنوان طرح اَلگور که آن موقع یک سناتور آمریکایی بود، اینترنت صادر شد. آن طرح برای توسعه اینترنت بود تا در قالب غیر از نظامی نیز ارائه شود؛ به گونه‌ای که بخشی از منافع را عموم افراد ببرند ولی منافع اصلی همچنان تحت مدیریت سیستم مرکزی باشد و مرکز اینترنت که زیر نظر NSA یا آژانس امنیت ملی امریکا است بتواند در مسیر اهدافی که آمریکا تعریف کرده، کار را پیش ببرد.

کشور بعدی، کشور کره جنوبی بود؛ از سال 2009 شبکه ملی اطلاعات خودش را شکل داد و منجر به این شد که سرویس‌ها و سرویس دهنده‌های کره جنوبی اولا در خود کشور کره جنوبی کاملا فائق باشند؛ عموم مردم در رقابت بین سرویس دهنده‌های کره جنوبی و سرویس دهنده‌های آمریکایی، سرویس دهنده‌های کره جنوبی و سرویس دهنده‌های ملی را انتخاب کردند.

مردم کره جنوبی از سرویس‌های داخلی خودشان استفاده می‌کنند

کره جنوبی از این حیث قابل توجه است که مزیت جمعیتی چین را هم ندارد؛ برخی از عزیزان ممکن است بگویند چین به خاطر قدرت جمعیتی بالایی که داشته، توانسته سهم قابل توجهی از فضای مجازی و اینترنت دنیا را کسب کند. ولی کره جنوبی کاملا با ما قابل مقایسه است؛ از این جهت که جمعیتش تقریبا مشابه ما است؛ از حیث زمان ورود اینترنت نیز تقریبا همزمان با کشور ما اینترنت به آن کشور وارد شد.

ولی آنها از یک زمانی با برنامه جامع ملی، از سال 2009 شبکه ملی اطلاعات را پیاده سازی کردند، به گونه‌ای که طی سال‌های گذشته آمارها نشان می‌دهد بیشترین سرعت اینترنت در دسترس شهروندان کره بود و یکی از کم هزینه‌ترین اینترنت‌ها را کره جنوبی دارد. در بین کشورهای مختلف دنیا، پیشرفتی که کره جنوبی به دست آورده، به دلیل دارا بودن شبکه ملی اطلاعات است. کره جنوبی توانسته از مزایای اینترنت هم، در سطح دنیا برای خودش استفاده کند.

اینترنت پرسرعت، ارزان، ایمن و سالم

حجت الاسلام کهوند در ادامه به ابعاد دیگر شبکه ملی اطلاعات پرداخت و گفت: اگر بتوانیم شبکه ملی اطلاعات را تعریف کنیم، به نظرم خیلی از مسائل حل می شود. شبکه ملی اطلاعات در واقع اینترنتی است متصل به اینترنت جهانی؛ ولی با چهار خصوصیت، پرسرعت، امن، ارزان و سالم است؛ یعنی با این چهار خصوصیت به اینترنت بین‌الملل وصل می‌شود.

سرعت در سرویس داخلی 40 تا 80 مگابیت پرسکند تخمین زده می‌شود. سرعت و خدمات تبادل اطلاعات سرویس‌های داخلی، چیزی حدود 10 برابر سرویس خارجی و با کیفیت‌تر است؛ خدماتش پایدار، قطعی و وصلی ندارد. مثل سرویس‌هایی که الآن در کشور ما است. ایمیل شما امروز کار می‌کند و فردا کار نمی‌کند، نباید اینطور باشد. همه خدمات با کیفیت پایدار به شما خدمات می‌دهند، خوب این شد سرعت.

ما الآن بیش از 1 میلیون سایت با دامنه ir داریم و کلی شرکت‌هایی که خدمات می‌دهند؛ در بحث قیمت، خدمات داخلی همه سایت‌ها باید قیمت تمام شده‌اش برای مخاطب، کمتر از سرویس‌های خارجی باشد. این خیلی معقول است؛ مثل تلفنی که شما تشریف می‌برید کربلا، قیمتش خیلی بالاست ولی در داخل کشور تلفن داخلی شما تقریبا رایگان است. تلفن بین شهری شما با قیمت بالاتری نسبت به آن قیمت، محاسبه می‌شود؛ تلفن بین استانی گران‌تر می‌شود و تلفن بین‌الملل خیلی گران می‌شود.

وقتی شما از زیرساخت داخلی برای ارتباطات استفاده می‌کنید، معنی ندارد که قیمتش همان قیمتی باشد که در اینترنت بین‌المللی دارد؛ مخاطب باید احساس کند که وقتی می‌آید در سرویس داخلی، علاوه بر اینکه سرعت بسیار بهتری دارد و کیفیت پایدارتر، قیمت ارزانتری را هم دارد تجربه می‌کند. /882/ 501/